:::nostress::: ...(please?)

Thursday, December 11, 2003

mokerslag

.
Wat nog te doen? Voor de vierde maal in de afgelopen drie jaar, zie ik mij genoopt een aktiviteit op te doeken. Ik doe dat met spijt. De bundels die ik gemaakt heb, lijken me nochtans waardevol. Maar ik schijn er niet in te slagen konsekwent juiste keuzes te maken wat lokasies betreft en het samenwerken met mensen.

Met vreugde, kijk ik terug op mijn samenwerking met Roger Vandaele. Zelden, heeft iemand mijn doen en laten zo ernstig genomen. Die man heeft ogen aan zijn lijf. Hetgeen van vele mensen in de kunstwereld Antwerpen bezwaarlijk gezegd kan worden. Zonder dat ik verder namen noem. Misschien dat ik dàt in een boek wel eens neerschrijf. Niet nu.

‘De Sprekende Ezels’ heb ik steeds leuk gevonden. Zeker, omdat ik daar op een podium ben kunnen beginnen groeien. De vele optredens in de Scène, heb ik graag gedaan. De groei van de Ezels buiten de Scène, kijk ik nu nog steeds argwanend aan. Ook de talrijke optredens in de Muziekdoos met als summum een voordrachtavond als sentrale gast, liggen mij nauw aan het hart.

Met plezier, heb ik in deze stad van onderuit gestreden voor een multikulturele samenleving. De performanses, op talloze plaatsen binnen en buiten, vervullen mij met warmte, als ik eraan terugdenk. Ik ben zovele mensen dankbaar dat ze hebben willen deelnemen. Misschien was jij er wel eens bij? Hierbij, nogmaals mijn dank. We hebben dat proper gedaan.

Maar deze keer, word ik een keer teveel gekortwiekt door de omstandigheden. Ik poog wat bundels te verkopen om niet kompleet failjiet te gaan. Ik poog te overleven in een wereld die me zelfs geen job meer wil geven. Ik poog een gazet draaiende te houden... En ik krijg te horen dat ik zondag 14 desember bij Mevr. Tina Vos niet meer welkom ben. De uitnodiging is plots niet meer naar haar zin.

Ze voelt zich door mij misbruikt. En als er één ding is dat ik niet wil, is iemand dat gevoelen geven. Dààr is geen reden toe. Het spijt mij Tina. Dat heb ik je ook in persoon verteld. Als het echter zo zit, ben ik nu failjiet aan de uitnodigingen. En geen bundels meer te verkopen. Geen vriend meer om geld van te lenen. Geen werk ’t Is op! En ik ook! Als het zo zit, stop ik er gewoon mee. Al die fucking kommersie, als ge dààr in wilt draaien, draait er dan in. Kus mijn voeten.

De eenheid van ellende daarbuiten gaat gewoon verder. Afrika sterft aan den Aids. Irak en Palestina zijn er ook al zo goed aan toe. Enz. Enz. Nog een shot televisie? Amuseert U ermee. Hierbij verklaar ik offisieel de Antistresspowesie dood. Neem er U een patent op. Misschien word ge daar wel rijk van? Nogmaals, amuseert U ermee. Spijt me voor degenen die erop gehoopt hadden. Komt U inzendingen halen. Ik ga op rust of in de psichiasatire. Of, ik schrijf mijn junkieverdriet onder nieuw pseudoniem.

Bovendien, is de moeder van mijn beste vriend gestorven. En ik ga vrijdag naar de uitvaart. Ik heb ook dààr van moeten blijten. En voor de rest: diegenen die hoopten dat het me niet zou lukken. Hièr hebt ge Uw beloning. Beschouw het als een kunst tijdig te kunnen stoppen. Veel sukses met de verkiezingen, komend jaar én over drie jaar. Tegen dan, ben ik hier misschien wel permanent weg. Met eeuwige vakansie. Weg van dezen shitboel.

En daarmee is mijn karrière definitief naar de kloten, begraven en bezegeld. (God zij dank. Ik heb er nooit om gevraagd.) En daar heeft het NICC haar kunstenaarsstatuut niet op geschreven... Saluut.

....by Be Lan Ko

Posted by: slÖ / 01:44