:::nostress::: ...(please?)

shared by : Wosky
shared by : Zhlanko


Klauwekultuur(max arab)

Kultuur vergunt de kleine geest
met gala's en verfijnd dineren
in kille kelders slechts een zwammig vegeteren,

één trapje hoger vreet het beest.



Zoetzuur(max arab)

Zo stellen we dan paal en perk
en vliegen dreigend langs het zwerk
met zure bommen en met uitjes
de bommen zijn voor kleine luitjes
uitjes is ministerwerk.


Nog gekker....(max arab)

"Er worden gekke dingen van je verteld,"zei ik.
Diep uit zijn borst steeg een dreunend gerommel op.De weelderige zwarte haardos rond zijn kin spleet uiteen.Zijn onregelmatige tanden blikkerden gelig in het gedempte licht.Zijn handen klemden zich om de leuningen van zijn stoel,die krakend afbraken.De wereld was van horizon tot horizon vervuld van een niet aflatend angstaanjagend, donderend geweld.Het huilde,floot,bonkte,bulderde,siste en kolkte.Dan plotseling...een doodse stilte...Hij had gelachen.In het Orpheus-restaurant verstomden de gesprekken.
Met een onnavolgbaar gebaar veegde hij de vreugdetranen uit zijn ogen,zette zijn zwartomrande bril op en begon mij vragend aan te kijken.
"Och,"zei ik,"je kent Apeldoorn..."
"Apeldoorn?"vroeg hij."Waar zou dat moeten liggen?"
Ik vouwde een handzame landkaart open,die ik meestal bij me draag en wees hem de plek.
"Aha,"zei hij,"geen onaardige lokatie.Bosrijke streek.Voldoende plaats voor wat zwijnen en ander grofwild.Een keuterboertje hier,een bedoeninkje daar.Het zal noodzakelijk zijn de karresporen wat op te kalefateren.Beetje asfalt,emmertje teer of een vrachtje witte kiezel.Links en rechts een paar vriendelijke bouwseltjes met een rieten dak en vrolijk geschilderde luikjes.Goed geoliede onderdeurtjes waar de achterklap een vrije doortocht kan vinden.Een lommerrijk pleintje met een verenigingsgebouwtje voor de jaarlijkse uitvoering van het knapenkoor met in de pauze een tombola om de gemeenschapszin te bevorderen.Ja,ik zie het voor me..."
Hij tuurde nog een tijdlang aandachtig op de kaart."Inderdaad,"mompelde hij,"dat is de geschikste plaats."
Hij stond bruusk op en begon met grote passen te ijsberen.
"Hoe zei je dat je het wilde noemen?"
"Apeldoorn,"zei ik.
"Apeldoorn...uitstekend."Hij staarde een tijdlang door het raam naar het verlichte kruis op de grote kerk.
"Er worden rare dingen over je verteld..."zei ik om het gesprek weer op gang te brengen.
Hij ging voort:"Een aantal armzalige nullen becijfert van dag tot dag de rectale vergissing die stedebouwkundige ontwikkeling wordt genoemd.Ik ben moe van 't ge-eier over doorgaanssroutes,klaverbladen,wooneenheden en groenstroken.Voor mij is deze planeet onbewoond.Daar valt niet aan te tornen.Ik ben bereid op enkele plaatsen een gemeenschap te stichten,aangepast aan de natuurlijke eisen van de autochtone elementen.Elke ontwikkeling die verder gaat is zinloos."Hij streek peinzend met zijn hand over de vouwen in de landkaart.
"Er worden dolle dingen verteld...,"begon ik weer.
"Tegen een geringe vergoeding mag je meedraaien in de dol geworden draaimolen,die vooruitgang heet,heb je recht op een paar ronden derde rangs fatsoen.Wie niet meedoet is individualist.Een culturele barbaar.Niet zo'n ouderwetse die bier drinkt uit een mensenschedel.Nee,een ultra-moderne,die bloed drinkt uit een plastiek beker."
"Er worden dwaze dingen ...."Hij viel me in de rede,"Het is een gekke,rare,dolle,dwaze wereld ,"zei hij.
"Och,in Apeldoorn valt dat wel mee,"zei ik."Apeldoorn...?"Hij boog zich weer over de landkaart.Hij maakte wijdse gebaren over de Veluwe..."Gezonde boslucht,wijde vergezichten,de lucht vervuld van het vrolijke gezang van het nijvere landvolk.Ruimte om te leven,te werken,te denken...Het buitenleven met volle teugen genieten...Wanneer beginnen we?"
"Waarmee ?"vroeg ik
"Met het nieuwe Apeldoorn," zei hij
"Daar zijn ze al aan begonnen,"zei ik."Heel lang geleden"
"En...?"Zijn gezicht was één groot vraagteken.
"Er zijn moderne woonwijken,nieuwe straten,grote winkelcentra.Er is een cultuurcentrum dat Orpheus heet."
Hij was met stomheid geslagen."Zijn ze al zover?"bracht hij er na enige tijd met moeite uit."Ja,"zei ik,"je loopt een halve eeuw achter."
Hij trok aan de zilveren ketting,die met een stevige haak aan zijn jasje was bevestigd.Er kwam een groot,ouderwets uurwerk voor de dag.Hij keek hoe laat het was en stond op.
"Je hebt gelijk,Sjors,ik loop een halve eeuw achter."Hij maakte,toch nog onverwacht,een diepe buiging en vertrok.Ik keek hem na door het raam toen hij over het terras ging en in een gereedstaande koets stapte.De koetsier groette hem,klapte met zijn zweep en stuurde de twee paarden behendig door de verkeerslichten de Loolaan op.
Hij wuifde nog even met een witgehandschoende hand uit het portierraam,voordat hij uit het gezicht verdween.Toen wist ik het zeker:hij kent het klappen van de zweep,maar hij is nog gekker,dan dat ze van hem vertellen.







shared by : Wosky