:::nostress::: ...(please?)

Tot op vandaag laten de ervaringen van toen me niet los. Zo dacht ik nog net aan Ram, wiens vader verslaafd is aan drugs. Hij is een jongetje van vier dat zich voortdurend verminkte door in zichzelf te bijten en de wonden open te krabben. Hij speelde nooit mee en zat meestal in een hoekje. Niet dat de andere kinderen niet om hem gaven, voor hen was hij gewoon een deel van de groep. Ik heb meerdere keren gezien dat hij geknuffeld werd door een ander kind. Hij werd trouwens beschermd door de oudste van de groep (11 jaar). Slechts uitzonderlijk zag je een glimlach op zijn gezicht. Hij sliep beneden in de eetkamer. En op een van de avonden heb ik hem zien rechtstaan en een autootje nemen om wat te spelen. Man dat was hard om te zien.


Een ding is zeker, ik weet niet hoe het komt, maar ik heb er 7 dagen buiten op de grond geslapen, met voortdurend lawaai om me heen, met een minimum aan eten en privacy en toch verdween de luxe waar ik normaal om geef in het niets.