:::nostress::: ...(please?)

¦ Raoul Hassan: ‘Ik wil absoluut in het kasteel blijven. Niet voor mezelf, maar voor de Antwerpenaars. Wat de stad echt nodig heeft, is een plek voor de kunstenaars. Ik ben voor de artiesten, niet voor de kapitalisten.’ (Foto Jimmy Kets)

ANTWERPEN Van onze medewerker Jeroen Verelst

REPORTAGE SOMALISCHE ASIELZOEKER WIL GOUVERNEURSWONING TERUGSCHENKEN AAN DE ANTWERPENAREN ¦

Amper een paar dagen nadat de politie en een deurwaarder hem op straat zetten, woont Raoul Hassan weer in zijn gekraakte gouverneurswoning. De Somalische asielzoeker kraakte het majestueuze pand naast het provinciehuis tien maanden geleden. Hij is vastbesloten om er deze keer te blijven, veranderde de sloten en nam zelfs een advocaat onder de arm. ‘Ik wil dit prachtige kasteel teruggeven aan de Antwerpenaars.’

‘Mijn kasteel’, noemt Hassan de gouverneurswoning.

Hij kraakte het historische pand in de zomer van 2004. De Nederlandse vastgoedmakelaar Kees Van Klooster kocht het leegstaande gebouw en het bijbehorend parkje in 1996 van de federale overheid. Het was echter bestemd voor openbaar nut. Van Klooster hoopte daar een mouw aan te passen, maar elke aanvraag voor een andere functie botste echter op een njet, en de statige gouverneurswoning bleef al die tijd leegstaan.

“Ik had geen plaats om te wonen en dit gigantische kasteel stond zomaar te verkommeren”, blikt Hassan terug. “Een kans die ik onmogelijk kon laten liggen. Hier zijn 16 toiletten en 6 badkamers. Kijk naar dat schitterende houtsnijwerk, alles met de hand gemaakt. De keuze tussen dit paleis en de straat was snel gemaakt, en naar een asielcentrum ga ik nooit meer terug.

No way.”

Hassan gedraagt zich in ‘zijn’ poepchique kasteel ook als een echte kasteelheer.

Altijd strak in het pak en altijd gastvrij.

Einde maart kwam er abrupt een einde aan zijn leven als God in Frankrijk. De vrederechter besliste dat hij de gouverneurswoning moest verlaten. Hij weigerde dat op eigen houtje te doen, zodat de politie en een deurwaarder eraan te pas moesten komen om de Somalische journalist uit zijn kasteel te zetten.

Twee dagen later kwam Hassan nog eens een kijkje nemen. “Ik kon het huis gewoon binnenwandelen. De sloten waren nog niet veranderd, er was nog stromend water en ook de elektriciteit deed het nog. Tja, dan ben ik natuurlijk meteen opnieuw in mijn kasteel ingetrokken. Ik kan er ook niets aan doen dat de eigenaar zo dom is.”

“Ik heb onmiddellijk nieuwe sloten gestoken.

De deurwaarder en de politie hebben geen respect voor dit gebouw. Toen ze mij op straat hebben gegooid, zijn er ook beschermde houtgravures kapot gegaan.

Dit kasteel is mijn kind, ik moet het beschermen.

Ik verdedig het tegen vandalen, tegen jongeren die hier graffiti willen spuiten.

Ik ben de conciërge. Een gratis conciërge, wat kun je als eigenaar nog meer willen?”

Hassan tekende beroep aan tegen de beslissing van de vrederechter dat hij de gouverneurswoning moest ontruimen. Het beroep werd al ingeleid voor de rechtbank van eerste aanleg, maar het proces zal vermoedelijk pas binnen twee maanden plaatsvinden. “Mijn advocaat zegt dat ik hier in de tussentijd alvast mag blijven wonen.

De eigenaar kan me niets maken tot de rechter de knoop heeft doorgehakt.”

Advocaat Walter Deckers van eigenaar Van Klooster betwist dat. “De uitspraak van de vrederechter liet aan duidelijkheid absoluut niets te wensen over. Hij heeft het eigendomsrecht van mijn cliënt nooit betwist.

Het beroep lijkt me dan ook compleet overbodig. Meneer Hassan woont nu illegaal in de gouverneurswoning. Ik moet nog overleggen met mijn cliënt, maar we willen de kraker zo snel mogelijk uit het pand.”

Hassan kan zich dus waarschijnlijk snel aan een nieuw bezoek van de deurwaarder verwachten. Advocaat Deckers onderhandelt volop verder met de provincie en de stad om de bestemming van de gouverneurswoning alsnog te wijzigen. Van Klooster koestert plannen voor een horecazaak in het historische pand.

Maar hij zal nog een taaie klant hebben aan Hassan. “Ik wil absoluut in het kasteel blijven. Niet voor mezelf, maar voor de Antwerpenaars. Er zijn al restaurants genoeg in Antwerpen. Wat de stad echt nodig heeft, is een plek voor de kunstenaars. Ik ben voor de artiesten, niet voor de kapitalisten.”

Ondertussen heeft Hassan al heel wat sympathisanten rond zich verzameld. Veel Antwerpse kunstenaars vonden de voorbije maanden de weg naar de gouverneurswoning.

Er vinden tentoonstellingen plaats, een paar keer per maand leven tangodansers zich uit in de grote vertrekken van het pand, dichters lezen er hun poëzie voor.

“Morgen is er een groot feest, Dance of Joy”, zegt Hassan. “De naam zegt het zelf: dansen, plezier maken. Daar moet het kasteel voor dienen.”

De kans dat Hassan in de rechtbank aan het langste eind trekt, is bijna onbestaande.

Als de eigenaar zijn wil doordrukt, moet de Somalische asielzoeker dus onvermijdelijk opkrassen.

“Ik ga nooit geweld gebruiken. Maar ik weiger de handdoek in de ring te gooien.

Ik kan altijd nog onderhandelen met de eigenaar.

Gewoon als twee volwassen mensen met elkaar rond de tafel gaan zitten, dat moet toch mogelijk zijn? Misschien kan ik hem doen inzien dat het niet eerlijk is dat hij niemand in de gouverneurswoning wil, terwijl hij zelf toch nog niet van plan is om ze te gebruiken.”

De situatie van Hassan inspireerde de Antwerpse groenen tot een voorstel om het kraken van leegstaande woningen te legaliseren.

De partij haalde de mosterd voor de ‘kraakovereenkomst’ in Amsterdam.

Krakers mogen van de eigenaar een afgesproken periode in het leegstaande pand wonen, als ze het opknappen en onderhouden.

De bewoners zijn dan ook in orde met verzekeringen en brandveiligheid. In ruil zou de eigenaar dan kunnen rekenen op een vermindering van de leegstandsheffing.

Met de kraakovereenkomst wil Groen! gedwongen uitdrijvingen als die van Hassan uit de gouverneurswoning in de toekomst vermijden.

Hassan is opgetogen dat zoveel mensen zich zijn lot aantrekken. “Ik krijg almaar meer vrienden. Ze zien dat ik zuivere bedoelingen heb. Ze zien dat ik niet voor mijn eigen hachje vecht, maar voor de kunstenaars en voor de artiesten. Voor het volk.”

Hassan gedraagt zich in zijn chique kasteel als een echte heer. Altijd strak in het pak en gastvrij